Verbum

кут, ✂, м.

1. Месца, дзе сыходзяцца ўнутраныя бакі прадмета; частка памяшкання, прастора паміж дзвюма сценамі.

   • З кута ў к. і вечар тут (прымаўка).

2. Частка пакоя, якую здаюць кватарантам у наймы.

   • Зняць свой к.

3. перан. Мясцовасць, звычайна глухая.

   • Далёкі к.
   • Глухі к.

|| памянш. куточак, ✂.

|| прым. кутавы, ✂.

кутас, ✂, м.

Пучок нітак, звязаных разам на канцы, для ўпрыгожання чаго-н.

• Пояс з кутасамі.

|| прым. кутасовы, ✂.

куткавы, ✂.

Які знаходзіцца, размешчаны ў кутку.

• Куткавое акно.

кутні, ✂.

Пра зубы: карэнны.

• К. зуб.

кутнік, ✂, м. (разм.).

Крайні карэнны зуб.

куток, ✂, м.

1. Тое, што і кут.

2. Зацішная, прыгожая, утульная мясцовасць.

   • Райскі к. на Нарачы.

|| памянш. куточак, ✂.

куты, ✂.

Тое, што і каваны.

куфар, ✂, м.

Вялікая скрынка з векам для захоўвання тканіны, адзежы, каштоўнасцей.

|| прым. куфравы, ✂.

куфель, ✂, м.

Спецыяльная кружка для піва.

|| прым. куфельны, ✂ і куфлевы, ✂.

куфэрак, ✂, м.

1. Невялікі куфар; тое, што і куфар.

2. Дарожная скрынка, род чамадана, звычайна прыгожа аформленая.

|| прым. куфэрачны, ✂.