Verbum

закляцце, ✂, н. (уст.).

Тое, што і заклінанне (у 2 знач.), клятва, зарок.

• Даў сабе з. не рабіць глупства.

заколка, ✂, ж.

Шпілька для валасоў.

закон, ✂, м.

1. Сувязь і ўзаемазалежнасць якіх-н. з’яў аб’ектыўнай рэчаіснасці.

   • З. развіцця прыроды.
   • Законы класавай барацьбы.
   • З. нераўнамернага развіцця капіталізму.

2. Пастанова дзяржаўнай улады, якая мае найвышэйшую юрыдычную сілу.

   • Канстытуцыя — асноўны з. суверэннай дзяржавы.
   • Кодэкс законаў аб працы.
   • Рабіць па закону.

3. Агульнапрынятае правіла, тое, што прызнаецца абавязковым.

   • Загад камандзіра — з. для падначаленых.

закона...

Першая частка складаных слоў, якая ўказвае на адносіны да закона, законаў і пішацца, калі націск у другой частцы падае не на першы склад, напр. законапарадак, законапраект.

законапалажэнне, ✂, н.

Закон або сукупнасць законаў (у 2 знач.) у якой-н. галіне права.

законапраект, ✂, м.

Праект закона (у 2 знач.).

законнасць, ✂, ж.

1. гл. законны.

2. Няўхільнае выкананне законаў, становішча, пры якім грамадскае жыццё і дзейнасць забяспечваюцца законамі.

законнік, ✂, м. (разм.).

1. Знаўца законаў (у 2 знач.), заканазнавец.

2. Той, хто строга прытрымліваецца закона (у 2 знач.).

|| ж. законніца, ✂.

законны, ✂.

1. Які адпавядае закону (у 2 і 3 знач.), грунтуецца на законе (у 2 і 3 знач.).

   • З. дакумент.
   • З. прыём барацьбы. На законных падставах.

2. перан. Цалкам зразумелы і дапушчальны, абгрунтаваны.

   • З. папрок.

|| наз. законнасць, ✂.

ну,закончаны​¹ ✂ прым.

1. Які мае неабходную паўнату, цэласнасць.

   • Закончаная думка.
   • З. сказ.

2. Які дасягнуў дасканаласці ў якой-н. справе, мастацтве, цалкам сфарміраваны (кніжн.).

   • З. майстар.
   • З. мастак.

3. Пра чалавека як носьбіта адмоўных якасцей.

   • З. нягоднік.