Verbum

генафо́нд

(ад гр. genos = род + лац. fundus = аснова)

1) сукупнасць генаў адной папуляцыі арганізмаў;

2) сукупнасць якіх-н. якасцей, уласцівасцей грамадскай групы, грамадства (напр. інтэлектуальны г. нацыі).

генацы́д

(фр. génocide, ад гр. genos = род + лац. caedere = забіваць)

знішчэнне асобных груп насельніцтва па расавых, нацыянальных або рэлігійных матывах (параўн. Халакост).

ге́ндэрны

(ад англ. gender = род, пол)

звязаны з адрозненнямі людзей па полу (напр. г-ая лінгвістыка).

генеало́гія

(гр. genealogia, ад genos = род + logos = слова)

1) дапаможная гістарычная дысцыпліна, якая вывучае паходжанне і сваяцкія сувязі гістарычных асоб, родаў;

2) гісторыя чыйго-н. роду, радаслоўе (напр. г. сям’і).

ге́незіс

(гр. genesis)

паходжанне, працэс узнікнення і развіцця якой-н. з’явы.

генера́льны

(лац. generalis = агульны, галоўны)

1) галоўны, асноўны, вядучы (напр. г. план);

2) усеагульны, грунтоўны (напр. г-ая ўборка);

3) які ўзначальвае якую-н. галіну, сістэму ўстаноў, арганізацый (напр. г. дырэктар).

генера́цыя

(лац. generatio = нараджэнне)

1) члены аднаго роду або аднаго віду жывёл, раслін, аднолькава аддаленых у роднасных адносінах ад агульных продкаў; пакаленне;

2) перан. сукупнасць людзей, аб’яднаных агульнай сферай дзейнасці, што ажыццяўляецца ў адпаведнасці з патрабаваннямі часу (напр. г. новых палітыкаў).

гене́тыка

(англ. genetics, ад гр. genetikos = звязаны з нараджэннем, паходжаннем)

навука аб законах спадчыннасці і зменлівасці арганізмаў.

ге́ній

(лац. genius)

1) самая высокая ступень творчай адоранасці, таленавітасці чалавека ў якой-н. галіне дзейнасці (напр. паэтычны г. Пушкіна);

2) чалавек, надзелены такой адоранасцю.

гераі́н

(фр. héroïne)

наркотык моцнага дзеяння, які атрымліваюць з опійнага маку; прыгнечвае цэнтральную нервовую сістэму.