Verbum

дэлега́цыя

(лац. delegatio)

група дэлегатаў, якія прадстаўляюць той ці іншы калектыў, арганізацыю, дзяржаву.

дэлі́кт

(лац. delictum)

юр. незаконнае дзеянне, правапарушэнне.

дэліміта́цыя

(лац. delimitatio)

вызначэнне дзяржаўнай граніцы з дакладным апісаннем яе праходжання і фіксацыяй на карце ў адпаведнасці з дагаворам, заключаным з суседняй дзяржавай.

дэмаго́г

(гр. demagogos, ад demos = народ + ago = вяду)

палітык, які для дасягнення сваіх мэт карыстаецца дэмагогіяй 1.

дэмаго́гія

(гр. demagogia, ад demos = народ + ago = вяду)

1) падман народных мас прывабнымі, але лжывымі абяцаннямі для дасягнення сваіх мэт;

2) пустыя мнагаслоўныя разважанні (напр. разводзіць дэмагогію).

дэмагра́фія

(ад гр. demos = народ + grapho = пішу)

навука, якая вывучае склад, колькасць, заканамернасці ўзнаўлення насельніцтва ў іх грамадска-гістарычнай абумоўленасці.

дэмакра́т

(фр. démocrate, ад гр. demos = народ + kratos = улада)

1) прыхільнік дэмакратыі 1;

2) член дэмакратычнай партыі;

3) той, хто вядзе просты спосаб жыцця.

дэмакратыза́цыя

(фр. démocratisation, ад гр. demos = народ + kratos = улада)

укараненне прынцыпаў дэмакратыі, перабудова дзяржавы, грамадства на дэмакратычных асновах.

дэмакра́тыя

(фр. démocratie, ад гр. demos = народ + kratos = улада)

1) форма дзяржаўнага кіравання, заснаваная на прызнанні народа крыніцай улады (проціл. аўтарытарызм); 2) прынцып арганізацыі дзейнасці калектыву, заснаваны на раўнапраўным удзеле ўсіх яго членаў.

дэманстра́цыя

(лац. demonstratio = паказванне)

1) масавае шэсце для выражэння грамадска-палітычных настрояў;

2) публічны, наглядны паказ чаго-н. (напр. д. кінафільма);

3) паводзіны, учынкі, якія падкрэслена выражаюць пратэст, нязгоду з чым-н. (напр. д. непрыязнасці);

4) ваенная аперацыя з мэтай адцягнуць увагу праціўніка ад месца галоўнага ўдару;

5) дзеянні пагрозлівага характару з боку якой-н. дзяржавы з мэтай уздзейнічаць на іншую дзяржаву (напр. д. сілы).