Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ПрадмоваСкарачэнні

узнава́емость спец. пазнава́льнасць, -ці ж., распазнава́льнасць, -ці ж.

узнава́ние

1. пазнава́нне, -ння ср.; распазнава́нне, -ння ср.;

2. спазнава́нне, -ння ср., зазнава́нне, -ння ср., зве́дванне, -ння ср.; пазнава́нне, -ння ср.;

3. спазнава́нне, -ння ср., уве́дванне, -ння ср.;

4. даве́дванне, -ння ср., дазнава́нне, -ння ср.; прачува́нне, -ння ср., дачува́нне, -ння ср.; см. узнава́ть;

узнава́ть несов.

1. (опознавать, признавать, распознавать) пазнава́ць; распазнава́ць;

2. (изведывать, испытывать) спазнава́ць, зазнава́ць, зве́дваць; (познавать) пазнава́ць;

3. (получать представление) спазнава́ць, уве́дваць;

4. (разузнавать, получать сведения, слышать) даве́двацца, дазнава́цца, прачува́ць, дачува́цца; см. узна́ть;

узнава́ться

1. разг. станаві́цца вядо́мым; уве́двацца;

2. страд. пазнава́цца; распазнава́цца; спазнава́цца, зазнава́цца, зве́двацца; уве́двацца; см. узнава́ть 1—3;

друзья́ узнаю́тся в беде́ сябры́ пазнаю́цца ў бядзе́.

у́знанный

1. пазна́ны; распазна́ны;

2. спазна́ны, зазна́ны, зве́даны; пазна́ны;

3. спазна́ны, уве́даны;

4. (о новостях, сведениях) переводится описательно: аб які́м даве́даліся (дазна́ліся, прачу́лі, дачу́ліся); см. узна́ть.

узна́ть сов.

1. (опознать, признать, распознать) пазна́ць; распазна́ць;

я узна́л его́ по го́лосу я пазна́ў яго́ па го́ласе;

его́ нельзя́ узна́ть яго́ не́льга пазна́ць;

2. (изведать, испытать) спазна́ць, зазна́ць, зве́даць; (познать) пазна́ць;

узна́ть нужду́ спазна́ць (зазна́ць, зве́даць) бе́днасць (няста́чу);

3. (получить представление) спазна́ць, уве́даць;

узна́ть че́й-л. хара́ктер спазна́ць (уве́даць) чый-не́будзь хара́ктар;

4. (разузнать, получить сведения, услышать) даве́дацца, дазна́цца, прачу́ць, дачу́цца;

я э́то узна́л от бра́та я пра гэ́та даве́даўся (дазна́ўся, дачу́ўся) ад бра́та;

мы узна́ли, что… мы даве́даліся (дазна́ліся, прачу́лі, дачу́ліся), што…;

узна́ться разг. стаць вядо́мым.

у́зник уст., высок. вя́зень, -зня м.;

у́зница вя́зніца, -цы ж.;

у́знический уст., высок. вя́зніцкі;