отко́л адко́л, -лу м., мн. нет.
отко́ле нареч., уст. адку́ль.
отколоти́ть сов., разг.
1. (отбить) адбі́ць, мног. паадбіва́ць;
2. (избить) набі́ць, адлупцава́ць.
отколо́тьI сов.
1. (отделить ударом) адкало́ць, мног. паадко́лваць; (лучину, щепку) адшчапі́ць, мног. паадшчэ́пліваць, паадшчапля́ць;
2. (сделать или сказать что-л. неожиданное) прост. урэ́заць;
3. перен. адкало́ць;
отколо́ть оле́ня от ста́да адкало́ць але́ня ад ста́тка;
◊
отколо́ть шту́ку урэ́заць шту́ку.
отколо́тьII сов. (отшпилить) адкало́ць, мног. паадко́лваць, адшпілі́ць, мног. паадшпі́льваць, паадшпіля́ць.
отколо́тьсяI сов.
1. (отделиться ударом) адкало́цца, мног. паадко́лвацца; (о лучине, щепке) адшчапі́цца, мног. паадшчэ́плівацца, паадшчапля́цца;
2. перен. адкало́цца;
отколо́ться от компа́нии адкало́цца ад кампа́ніі.
отколо́тьсяII сов. (о чём-л. приколотом) адкало́цца, мног. паадко́лвацца, адшпілі́цца, мног. паадшпі́львацца, паадшпіля́цца.
отколо́ченный
1. адбі́ты, мног. паадбіва́ны;
2. набі́ты, адлупцава́ны; см. отколоти́ть.