у́ханье
1. бу́ханне, -ння ср.; ву́хканне, -ння ср., во́хканне, -ння ср.;
2. сту́канне, -ння ср.; см. у́хать 1, 6;
3. (восклицание) ву́хканне, -ння ср.
у́харски нареч., разг. зухава́та, хва́цка;
у́харский зухава́ты, хва́цкі;
у́харство ср., разг. зухава́тасць, -ці ж., хва́цкасць, -ці ж.
у́харь разг. зух, род. зу́ха м., хват, род. хва́та м.
у́хать несов.
1. разг. (издавать громкий звук) бу́хаць, грыме́ць; (громко кричать) ву́хкаць, во́хкаць;
вдалеке́ у́хал гром удалечыні́ бу́хаў (грыме́ў) гром;
2. (с шумом падать) прост. бу́хаць, го́паць; па́даць;
3. (класть в большом количестве) прост. бу́хаць, гаці́ць, пе́рці;
4. (пропадать) прост. ма́рна прапада́ць, гі́нуць;
5. (расходовать) прост. бу́хаць;
6. (ударять) прост. сту́каць;
у́хаться прост. бу́хацца, го́пацца.
ухвати́ть сов., прям., перен. ухапі́ць, схапі́ць; (уловить — ещё) злаві́ць, улаві́ць;
он ухвати́л меня́ за́ руку ён ухапі́ў (схапі́ў) мяне́ за руку́;
мы сра́зу же ухвати́ли его́ мысль перен., разг. мы адра́зу ж. ухапі́лі (схапі́лі, злаві́лі, улаві́лі) яго́ ду́мку;