Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ПрадмоваСкарачэнні

отста́ть сов., в разн. знач. адста́ць, мног. паадстава́ць;

отста́ть от свои́х спу́тников адста́ць ад сваі́х спадаро́жнікаў;

отста́ть в успе́хах адста́ць у по́спехах;

часы отста́ли гадзі́ннік адста́ў;

обо́и отста́ли шпале́ры адста́лі;

отста́нь от меня́! адста́нь (адчапі́ся, адкасні́ся) ад мяне!;

отстаю́щий

1. прич. які́ (што) адстае́;

2. прил. адстаю́чы;

помога́ть отстаю́щим ученика́м дапамага́ць адстаю́чым ву́чням;

3. сущ. адстаю́чы, -чага м.;

подтяну́ть отстаю́щих падцягну́ць адстаю́чых.

отстега́ть сов. (избить) адсцяба́ць, адхваста́ць.

отстегну́ть сов. адшпілі́ць, мног. паадшпі́льваць;

отстегну́ться адшпілі́цца, мног. паадшпі́львацца.

отстежно́й разг. адшпільны́.

отстёганный адсцяба́ны, адхваста́ны; см. отстега́ть.

отстёгивание адшпі́льванне, -ння ср.;

отстёгивать несов. (к отстегну́ть) адшпі́льваць;

отстёгиваться возвр., страд. адшпі́львацца.