Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ПрадмоваСкарачэнні

повла́ствовать сов. паўлада́рыць; папанава́ць.

повле́чь сов.

1. (повести, потащить кого, что) книжн. павалачы́, пацягну́ць;

2. (вызвать последствие) вы́клікаць, пацягну́ць;

это повлечёт за собо́й осложне́ния гэ́та вы́кліча ўскладне́нні;

повле́чься уст. павалачы́ся, пацягну́цца.

повлия́ть сов. паўплыва́ць, зрабі́ць уплы́ў.

по́водI м. (зацепка) зачэ́пка, -кі ж.; прычы́на, -ны ж., падста́ва, -вы ж.; вы́падак, -дка м.; разг. наго́да, -ды ж.;

по́вод для ссо́ры зачэ́пка для сва́ркі;

придира́ться по вся́кому по́воду чапля́цца з любо́й наго́ды;

э́то не причи́на, а по́вод гэ́та не прычы́на, а зачэ́пка;

кассацио́нный по́вод прычы́на для каса́цыі;

дать по́вод даць падста́ву;

по по́воду (чего) нако́нт (чаго), у су́вязі з чым;

без вся́кого по́вода без дай-прычы́ны.

по́водII (у коня) по́вад, -да м.; павадо́к, -дка́ м.;

вести́ коня́ в поводу́ ве́сці каня́ на по́вадзе;

на поводу́ на павадку́ (по́вадзе).

поводи́тьI сов., в разн. знач. павадзі́ць, (долго, неоднократно) папаво́джваць, папавадзі́ць;

поводи́ть руко́й по лицу́ павадзі́ць руко́й па тва́ры;

поводи́ ребёнка павадзі́ дзіця́; см. повести́I.

поводи́тьII несов. (делать движение чем-л.) паво́дзіць, варушы́ць, стры́гчы;

поводи́ть глаза́ми паво́дзіць вача́мі;

поводи́ть уша́ми (о животном) стры́гчы (варушы́ць) вуша́мі.

поводи́ться сов., разг. павадзі́цца.

поводко́вый павадко́вы;