◎ Кнытава́ць ’збіваць жардзінкай жалуды’ (ТС). Да кнут (гл.).
◎ Кныч ’пірог’ (Шн.). Гл. кныйіз.
◎ Кны́чыць ’поўзаць, кусаць’ (Сл. паўн.-зах.). Гл. кніцець.
◎ Кныш 1 ’нізкарослы чалавек’ (Нар. сл.). Гл. кныш?,.
◎ Кныш 2 ’шышка, сухі выраст на краях булкі хлеба’ (Нар. словатв.). Гл. кнышз‑
◎ Кныш 3 ’пірог, які ядуць на дзяды’ (Кольб.). Укр. книш ’тс’. Этымалогія Фасмера (Этюды, 90), з грэч. κνίσα ’пах лечанага мяса і тлушчу’. Больш верагоднай здаецца версія Бернекера (1, 531), паводле якой кпіш, книш < ням. Knitschet ’галушка з мукі’.
◎ Кнэ́бэль ’завала’; «двары на кнэбэль замыкаліся» (Сл. паўн.-зах.). Гл. кнебіль.
◎ Кнэ́мбіць ’мучыць, біць’ (Сцяшк. Сл.). З польск. gnębić ’прыгнятаць, мучыць’.
◎ Кню́па ’ганарыстая жанчына з характарам’ (Нар. лекс.). Укр. кнюпіти ’сядзець сагнуўшыся’, хнюпити голову, нос ’апусціць галаву, нос’, похнюпитися ’сядзець сумна, маркотна’. Як здаецца, кнюпа ’ганарыстая жанчына з характарам’. Скнюпа ’маўклівая, маркотная жанчына’. Гэта беларуска-ўкраінская ізалекса балтыйскага паходжання. Параўн. літ. kniäubtis ’сядзець, апусціўшы галаву’, kniubti, knubti ’сагнуцца’ (параўн. ЕСУМ, 2, 475).
◎ Кнюпцюры́ ’кіпцюры’ (Сцяшк.). Кантамінацыя кніпці (гл.) з кіпцюры (гл.).
◎ Кню́ха ’жывот’ (Нар. лекс.), ’тоўсты чалавек’ (Мат. Гом.). Магчыма, кантамінацыя кіндзюх і бруха (*кіндзюха > кнюха).
◎ Кнюха́ты ’брухаты’ (ТС). Гл. кнюха.