чыра́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.
Тое, што і чырок. І з-пад куп’я балотнага Чыранкі ўвысь кідаюцца. І. Калеснік.
чыраня́ і чыранё, ‑няці; мн. ‑няты, ‑нят; н.
Птушаня чырка.
чы́рвана,
1. Прысл. да чырвоны (у 1 знач.).
2. безас. у знач. вык. Пра перавагу чырвонага колеру дзе‑н., наяўнасць чырвані. На дварэ было чырвана, як ад пажару. Пташнікаў. Там [у вёсцы] цяпер цвітуць вяргіні — аж чырвана пад вокнамі. Арабей.
чырвана... (гл. чырвона...).
Першая састаўная частка складаных слоў; ужываецца замест «чырвона...», калі націск у другой частцы падае на першы склад, напрыклад: чырванабокі, чырванаскуры, чырванафлоцкі.
чырванабо́кі, ‑ая, ‑ае.
З чырвоным бокам. [Хлопчык] ласкава паглядзеў на кругленькія шчочкі дзяўчынкі, на яе ружовы банцік, зірнуў у чорныя вочкі і падаў з кошыка чырванабокі яблык. Пальчэўскі.
чырванава́ты, ‑ая, ‑ае.
З чырвоным адценнем, па колеру блізкі да чырвонага. Янтарна паблісквалі на чырванаватым ствале пацёкі смалы. Лынькоў.
чырванаве́рхі, ‑ая, ‑ае.
З чырвоным верхам. Ля станцыйнага будынка заварушыліся нешматлікія пасажыры, вось-вось павінен быў ударыць звон, да якога падыходзіў чалавек у чырванаверхай шапцы. Хадкевіч.
чырванаво́кі, ‑ая, ‑ае.
З чырвонымі вачамі. Я шмаргануў і выкінуў на бераг чырванавокую плотку. Ляўданскі.