укапа́ны і уко́паны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад укапаць.
•••
Як (нібы, быццам) укапаны (укопаны) — зусім нерухома (стаць, спыніцца і пад.).
уко́л, ‑у, м.
1. Дзеянне паводле дзеясл. уколваць — укалоць (у 1 знач.).
2. Упырскванне чаго‑н. пад скуру, ін’екцыя. Доктар, які прыехаў неўзабаве пасля званка, зрабіў дзеду ўкол і загадаў сабраць яго ў бальніцу. Хомчанка.
3. Разм. Уколатае месца. Пакласці грэлку на ўкол.
4. перан. Заўвага, учынак, якія прычыняюць непрыемнасці, крыўдзяць, абражаюць каго‑н. Кожная .. сустрэча [Вольгі і Сашы] суправаджалася ўзаемнымі ўколамі. Новікаў.
уко́латы, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад укалоць.
уко́лвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да укалоцца.
2. Зал. да уколваць.
уко́лваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да укалоць.
уко́пванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. укопваць — укапаць.
уко́пвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да укапацца.
2. Зал. да укопваць.
уко́пваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да укапаць.
уко́рмленасць, ‑і, ж.
Стан арганізма (звычайна жывёлы) у залежнасці ад кармлення; сытасць. Сярэдняя ўкормленасць. Вышэйшая ўкормленасць.