псік, выкл.
Выгук, якім адганяюць ката. — Псік, злы дух, не дасць пасядзець! — Кот выкаблучыўся ў паветры, адляцеў ад тоўстай нагі маці. Карпюк.
псі́кнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак.
Разм. Сказаць, крыкнуць псік. Калі кошка хлябнула разы два — паказала ружовы язык, я потым не сцярпеў — псікнуў на яе. Баранавых.
псі́на, ‑ы, ж.
1. Пра сабаку, звычайна вялікага. Негрусь лічыў сваёй патрэбай заўсёды пабрахаць на .. [Лабановіча] і наогул быў смешнаю псінаю. Колас. // Пра пах сабакі, яго поўсці. Смярдзець псінай.
2. Груб. зневаж. Пра чалавека, які выклікае агіду, абурэнне. Мяне папярэдзілі ў Мінску, каб я асцерагалася і ненарокам каб не наступіла на лапу ці на хвост якой-небудзь псіне. Мядзёлка. Для прадажнай псіны кол з асіны. Прыказка. // звычайна з азначэннем. Разм. Ужываецца як лаянкавае слова. — А князеў хлеб дарэмна есці Не будзеш, псіна ты старая! — З апошніх слоў «Памдзея» лае. Колас.
псіх, ‑а, м.
Разм. Псіхічна неўраўваважаны чалавек.
псіха...,
Першая састаўная частка складаных слоў, якая абазначае: «які мае адносіны да псіхікі», напрыклад: пcіхаідэалогія, псіхааналіз, псіхатэрапія.
[Ад грэч. psychē — душа.]
псіхаана́ліз, ‑у, м.
1. У псіхіятрыі — метад лячэння неўрозаў, які заключаецца ў выяўленні падсвядомых слядоў афектыўных перажыванняў, што ляжаць у аснове неўрозаў.
2. Ідэалістычны напрамак у буржуазнай псіхалогіі і псіхапаталогіі, які імкнецца ўсе псіхічныя праявы чалавека паставіць у залежнасць ад біялагічных інстынктаў і сцвярджае панаванне «падсвядомага» над «свядомым».
псіхааналіты́чны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да псіхааналізу. Псіхааналітычнае даследаванне.
псіхава́ць, псіхую, псіхуеш, псіхуе; незак.
Разм. Траціць псіхічную раўнавагу; праяўляць нервознасць.
псіхагене́з, ‑у, м.
Спец. Вучэнне аб паходжанні і развіцці пачуццяў, мовы і разумовых здольнасцей чалавека.
псіхагене́зіс, ‑у, м.
Спец. Тое, што і псіхагенез.