угне́ваны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад угнявіць.
2. у знач. прым. Якога ўвялі ў гнеў. Шыковіч перавёў позірк на свайго ўгневанага сябра, на яго маладжавы, заўсёды як бы загарэлы хударлявы твар. Шамякін. // Які выяўляе гнеў. Гаварыць угневаным голасам.
угне́вацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.
Увайсці ў вялікі гнеў; разгневацца, раззлавацца. [Міколка:] — Відаць, перабаршчыў я крыху... Угневаецца цяпер дзед не на жарт... Лынькоў. Добра, што так абышлося з табою, а та я хацеў на цябе ўжо ўгневацца, — сказаў Шафранскі і падаў мне руку на развітанне. Сабаленка.
угні́цца, угніецца; зак.
Разм. У значнай меры згніць.
угно́енасць, ‑і, ж.
Ступень насычанасці глебы ўгнаеннямі, спажыўнымі рэчывамі для раслін. Угноенасць глебы.
угно́ены, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад угнаіць.
2. у знач. прым. Насычаны спажыўнымі рэчывамі для раслін (пра глебу). Угноенае поле.
угно́йванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. угнойваць — угнаіць.
угно́йвацца, ‑аецца; незак.
1. Незак. да угнаіцца.
2. Зал. да угнойваць.
угно́йваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да угнаіць.
угну́тасць, ‑і, ж.
1. Уласцівасць угнутага.
2. Тое, што і увагнутасць (у 2 знач.).
угну́ты, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад угнуць.
2. у знач. прым. Тое, што і увагнуты (у 2 знач.).