Verbum

лютэра́нства, ‑а, н.

Адна з плыней хрысціянскага пратэстанцкага веравызнання, якая ўзнікла ў 16 ст. ў Германіі на аснове вучэння Марціна Лютэра.

люфа́, ‑ы, ж.

Паўднёвая аднагадовая расліна сямейства гарбузовых, завязі якой ужываюцца ў ежу, а спелыя плады ідуць на выраб мачалак, летніх галаўных убораў і інш.

[Араб.]

лю́фавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да люфы. // Зроблены, выраблены з люфы. Люфавая мачалка.

люфт, ‑у, М ‑фце, м.

Зазор паміж часткамі машыны. Люфт рулявога кола аўтамабіля.

[Ням. Luft — паветра.]

люце́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; незак.

Разм. Станавіцца лютым, жорсткім, бязлітасным. Вораг люцее. Мароз люцее.

лю́цік, ‑у, м.

Тое, што і казялец. Невысокая трава паабапал стракацела жоўтымі люцікамі, ружовымі смолкамі, сінімі званочкамі. Ваданосаў.

лю́цікавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да люціку. Люцікавае сцябло.

люцэ́рна, ‑ы, ж.

Аднагадовая і шматгадовая травяністая кармавая расліна сямейства бабовых.

[Ад лац. lucerna — свяцільнік.]

люцэ́рнавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да люцэрны. Люцэрнавае насенне. // Засеяны люцэрнай. Люцэрнавыя палі.

лю́эс, ‑у, м.

Тое, што і сіфіліс.

[Ад лац. lues — зараза.]