злы́гванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. злыгваць — злыгаць.
злы́гвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да злыгацца.
2. Зал. да злыгваць.
злы́гваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да злыгаць.
злы́дзень, ‑дня, м.
Разм.
1. Шкодны чалавек; ліхадзей. Хай злыдні над намі скрыгочуць зубамі — Любі сваю ніву, свой край. Купала. Дарога прывід іх змяла, Забрала чарапы жарства: Ты злыдняў шмат перамагла, Непераможная Масква. Калачынскі.
2. толькі мн. (злы́дні, ‑яў). Нягоды, бяда. Як уваляцца злыдні, то не на тры дні. Прымаўка.
злысе́лы, ‑ая, ‑ае.
Разм. Зусім лысы; аблыселы. Злыселая галава.
злысе́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; зак.
Разм. Стаць зусім лысым; аблысець.
злюбі́цца, злюблюся, злюбішся, злюбіцца; зак.
Разм.
1. Палюбіць адзін аднаго. Смерць іх толькі і разлучыць — Так злюбіліся яны. Колас. [Паўлінка:] Вельмі ўжо татка мой заеўся на цябе з таго часу, як даведаўся, што мы з табой злюбіліся. Купала.
2. Спадабацца, прыйсціся каму‑н. да душы; палюбіцца. Сцерпіцца — злюбіцца. Прыказка.
злю́ка, ‑і, ДМ ‑у, Т ‑ам, м.; ДМ злюцы, Т злюкай, ж.
Разм. Дужа сярдзіты, злы чалавек. — Ух, злюка! — зацмокаў языком Ахметка, калі Гошка расказаў яму, як сустрэла іх жонка электрыка. Даніленка.
зляга́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца.
Незак. да злегчыся.
зляга́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да злегчы.