злара́дны, ‑ая, ‑ае.
Схільны да зларадства. Зларадны чалавек. // Які заключае ў сабе злую радасць пры няшчасці другіх. Буйства пажару знаходзіла жывое водгулле ў Цімохавай душы... З яго твару, афарбаванага баграю агнёў, не сходзіць усмешка, зларадная, помслівая ўсмешка. Колас.
злара́дства, ‑а, н.
Злая радасць пры няшчасці другіх. — Не надта ашчэрвайся, Ярмак. Голым пупам як свяціў, так і свяціць будзеш.., — аж прысеў Васіль у зларадстве. Дуброўскі.
зласлі́васць, ‑і, ж.
Уласцівасць і стан зласлівага. [Янукевіч] быў чамусьці не ў настроі, і ў голасе чулася зласлівасць. Хадкевіч.
зласлі́вец, ‑ліўца, м.
Той, хто пастаянна злуецца; злоснік. — Хай такая падзяка маім зласліўцам, як ты мяне слухаеш і як ты мне аддзякавала. Ермаловіч.
зласлі́вы, ‑ая, ‑ае.
Поўны злосці, варожасці. — І зласлівая ты, цётка! Ніяк таго пеўня не забудзеш. Лынькоў. Адзінства славянскіх народаў і народаў Прыбалтыкі — гэта несакрушальная скала, аб якую разаб’юцца зласлівыя хвалі нямецкага мілітарызму. «Звязда». // Які выражае злосць. Зласлівы погляд. Зласлівая ўсмешка.
зласло́віць, ‑лоўлю, ‑ловіш, ‑ловіць; незак.
Злосна, едка гаварыць пра каго‑, што‑н.
зласло́ўе, ‑я, н.
Злая ацэнка; абгаворы, плёткі. — Як жа ты пакідаеш яе на ласку людскога зласлоўя? Машара.
зласне́йшы, ‑ая, ‑ае.
Выш. ст. да прым. злосны.
зла́таць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
Пакрыць латамі. Златаць кажух.