зды́хацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак. (часцей з адмоўем).
Пачаць ізноў спакойна і роўна дыхаць (пасля бегу, хады і пад.). — Не спяшайся так, кабеціна, — сунімаў .. [маці] Адам, пакашліваючы, — здыхацца не магу я... Якімовіч. / Пра хворага. Чалавек цяжка захварэў. Нешта падперла пад бакі, сціснула грудзі, твар увесь смыліць, як бы полымем збоку хто яго пячэ, і ніяк не здыхацца, і гаварыць нельга. Ермаловіч.
здыха́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да здохнуць.
здыхлі́на, ‑ы, ж.
Разм. Тое, што і здыхляціна (у 2 знач.). — Здыхліна, сорамна проста. Раней у мяне быў конь — во! М. Ткачоў.
зды́хля, ‑і, ж.
Разм. Тое, што і здыхляціна (у 2 знач.).
здыхля́к, ‑а, м.
Разм. Пра слабага, худога мужчыну.
здыхля́ціна, ‑ы, ж.
Разм.
1. Труп здохлай жывёліны. // зб. Мяса здохлай жывёліны; падла.
2. Пра слабага, худога, хваравітага чалавека. — Ты, здыхляціна, і гэткага мужыка не варта! Бядуля. // Пра замораную, худую жывёліну. Скора пасля таго, як жаніўся, [Васіль] прывёў каня — не здыхляціну, а каня — людзям на зайздрасць! Мележ.
здэмаралізава́ць, ‑зую, ‑зуеш, ‑зуе; зак., каго-што.
Разм. Выклікаць дэмаралізацыю.
зе́бра, ‑ы, ж.
Дзікі афрыканскі конь з паласатай афарбоўкай цела.
зе́бу, нескл., м.
Від свойскай буйной рагатай жывёлы з невялікім тлушчавым гарбом на карку (пашыраны ў Азіі і Афрыцы).