згатава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак., што.
Зварыць, прыгатаваць (пра ежу). [Бабка Наста] шчыльна пазавешвала вокны, разлажыла на прыпечку агонь, каб згатаваць вячэру неспадзяваным гасцям. Колас. Кухары хацелі згатаваць суп, а атрымалася каша. Але ўсё роўна елі са смакам. Жычка. // Закіпяціць (пра ваду). — Кінь, галубок. Мы табе лугавых смолак назбіраем, чаборыку. Вось бабка Вікця нам к вечару на тым чаборыку чаю згатуе. Даніленка.
згвалтава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак., каго.
Тое, што і згвалціць.
згва́лціць, ‑лчу, ‑лціш, ‑лціць; зак., каго.
1. Сілаю прымусіць жанчыну да палавога акта. — Я на вас падам у суд, — спакойна адказаў стараста: — Бо вы ганяліся за маёю дачкою, хацелі яе згвалціць. Колас.
2. Разм. Прымусіць каго‑н. зрабіць што‑н. супраць яго волі, жадання.
згіб, ‑у, м.
1. Дзеянне паводле дзеясл. згібаць — сагнуць (у 1, 2 знач.).
2. Дугападобны паварот; звіліна, крывізна. Вера з акна мансарды бачыла толькі круты згіб ракі і зялёную роўнядзь лучкі. Асіпенка. / Пра лініі цела, рысы твару. Згіб хрыбетніка. Згіб шыі.
3. Месца, па якім што‑н. сагнута або згібаецца. Лакцявы згіб. □ На пацёртым згібе дакумента цьмяна вырысоўвалася машынапісная дзевятка, падобная на васьмёрку. Быкаў.
згіба́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. згібаць — сагнуць.
згіба́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да сагнуцца.
2. Зал. да згібаць.
згіба́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да сагнуць.
згібе́нне, ‑я, н.
Разм. Дзеянне і стан паводле знач. дзеясл. згібець.
згібе́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее.
Зак. да гібець.
згіна́льнік, ‑а, м.
Мышца, якая згінае суставы. Згінальнік кісці. Згінальнік пальца.