крымчакі́, ‑оў; адз. крымчак, ‑а, м.; крымчачка, ‑і, ДМ ‑чцы; мн. крымчачкі, ‑чак; ж.
Малалікая народнасць, якая пражывае галоўным чынам у гарадах Крымскай вобласці УССР.
крымча́не, ‑чан; адз. крымчанін, ‑а, м.; крымчанка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. крымчанкі, ‑нак; ж.
Жыхары Крыма.
крыналі́н, ‑а, м.
Даўнейшая шырокая спадніца на тонкіх абручах, стальных або з кітовага вуса.
[Фр. crinoline.]
крыні́ца, ‑ы, ж.
1. Натуральны выхад падземных вод на паверхню зямлі. Вуглякіслыя крыніцы. Мінеральныя крыніцы. Серавадародныя крыніцы. // Вадаём, які ўтвараецца на месцы выхаду падземных натуральных вод. Набраць вады ў крыніцы. □ Коціцца, ўецца далінкай крыніца, Б’ецца, плюскоча ў каменнях вадзіца. Купала.
2. перан.; чаго. Тое, з чаго бярэцца, чэрпаецца што‑н.; тое, што дае пачатак чаму‑н., служыць асновай для чаго‑н. Крыніца багацця. Крыніца радасцей. □ Народная, жывая мова, яе каларытная фразеалогія з’яўляюцца асноўнай крыніцай моўных сродкаў пісьменніка. Адамовіч. Прызнанне жыцця крыніцай мастацтва — асноўны прынцып рэалізму. У. Калеснік.
3. Спец. Пісьмовыя помнікі, дакументы, на аснове якіх пішуцца навуковыя даследаванні. Літаратурныя крыніцы.
•••
Біць крыніцай гл. біць.
Жывая крыніца — пра тое, што існуе ў сваім першапачатковым, натуральным стане. Стыхія народнай творчасці з дзіцячых гадоў акружала Самуіла Плаўніка, а беларуская мова яму была вядома з жывых крыніц.
крыніцазна́ўства, ‑а, н.
Дапаможная дысцыпліна, якая распрацоўвае метады вывучэння і выкарыстання гістарычных крыніц.
крыніцазна́ўчы, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да крыніцазнаўства.
крыні́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.
Памянш.-ласк. да крыніца (у 1 знач.); невялікая крыніца. Алесь хадзіў каля крынічкі, Што з лесу тут жа выцякала І дужкай хату агібала. Колас.
крыні́чнік, ‑у, м.
Род адна‑, двух- і шматгадовых травяністых раслін, радзей кустоў, сямейства залознікавых.
крыні́чны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да крыніцы (у 1 знач.). Крынічная вада. Крынічны струмень.