заво́страны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад завастрыць.
2. у знач. прым. З вострым канцом; востраканцовы. Завостраны шпіль вежы. // Дробны, вуглаваты (пра твар, рысы твару і пад.). Часамі з натапыраных лахманоў паказваўся дробны твар, худы і завостраны. Чорны.
заво́стрывацца, ‑аецца; незак.
1. Незак. да завастрыцца.
2. Зал. да завострываць.
заво́стрываць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да завастрыць.
заво́хаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Пачаць вохаць.
заво́хкаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Пачаць вохкаць.
заво́чнік, ‑а, м.
Той, хто вучыцца па сістэме завочнага навучання. Студэнт-завочнік.
заво́чны, ‑ая, ‑ае.
1. Які адбываецца пры адсутнасці таго, хто мае дачыненне да справы. Завочнае знаёмства. Завочны суд.
2. Звязаны з навучаннем без пастаяннага наведвання лекцый. Завочнае аддзяленне інстытута. Завочнае навучанне.
заво́шта, прысл.
Разм.
1. пытальнае. За што? Па якой прычыне? — За што мяне катуеш, пане? Завошта чыніш здзек такі? Колас.
2. адноснае. Ужываецца ў якасці злучальнага слова; у даданых дапаўняльных сказах адпавядае па значэнню словам: «па якой прычыне», «чаму». Віця маўчаў, бо яму прыйшлося б доўга расказваць, чаму ён сёння такі і завошта дзякуе. Хомчанка.
завуалі́раваны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад завуаліраваць.
2. у знач. прым. Няясны, наўмысна скрыты. У завуаліраваным выглядзе.