Verbum

заво́знік, ‑а, м.

Той, хто прывёз малоць збожжа ў млын. З расчыненых дзвярэй ветрака патыхае свежым млівам. На парозе сядзяць завознікі і кураць. Сабаленка. Каля млынавых дзвярэй завознікі здымалі мяшкі з вазоў. Баранавых. Пятым завознікам былі жанчына з выразам нейкай суровай стомленасці ў вачах. Брыль.

заво́зніца, ‑ы, ж.

Жан. да завознік.

заво́зны, ‑ая, ‑ае.

1. Завезены адкуль‑н.; прывазны. Завознае насенне.

2. Які мае адносіны да завозу (у 2 знач.); з вялікім завозам. Завозны дзень на млыне.

заво́іна, ‑ы, ж.

Абл. Невялікая затока ў рэчцы з павольным цячэннем. Завоінай называлася паласа стаячай вады пры беразе. Колас.

заво́йкаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Разм. Пачаць войкаць.

заво́раны,

гл. заараны.

заво́рванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. заворваць ​¹ — заараць ​¹.

заво́рвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

1. Незак. да заарацца.

2. Зал. да заворваць ​¹.

заво́рваць ​¹, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да заараць ​¹.

заво́рваць ​², ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да заараць ​².

заво́странасць, ‑і, ж.

Уласцівасць завостранага. Завостранасць шпіля. Сацыяльная завостранасць сюжэта.