Verbum

звальня́цца, ‑яюся, ‑яешся, ‑яецца; незак.

1. Незак. да звольніцца.

2. Зал. да звальняць.

звальня́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе.

Незак. да звольніць.

звальцава́ць, ‑цую, ‑цуеш, ‑цуе; зак., што.

Апрацаваць на вальцах. Гаспадары паехалі па млын з поўнымі вазамі, каб звальцаваць пшаніцы на пірагі, абдзерці круп з добрага ячменю... Ралько.

зва́льшчык, ‑а, м.

Той, хто займаецца звалкай чаго‑н. Звальшчык бярвення.

зваля́лы, ‑ая, ‑ае.

Які доўга ляжаў без выкарыстання; заваляшчы. — Навошта ж, Адам, нясеш ты сыры канчур, ды яшчэ няструганы? Няўжо не бачыш, што дошка звалялая, забітая пяском? Мыслівец.

зваля́цца, ‑яецца; зак.

Застаўшыся нявыкарыстаным, прыйсці ў непрыгоднасць. Плацце звалялася.

звана́р, ‑а, м.

Царкоўны служыцель, які звоніць у званы. Пятрусь Кравец, званар, сядзеў на званіцы, дзержачы ў руках вяроўку. Колас.

звандрава́ць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак., што.

Разм. Аб’ехаць, абысці якую‑н. мясцовасць. — Я ўвесь свет звандравала, сваю галоўку стурбавала, усё вас шукала... Якімовіч.

зване́ц, ‑нцу, м.

Травяністая расліна сямейства залознікавых з жоўтымі кветкамі і плодам у выглядзе каробачкі.

званітава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе.

Зак. да ванітаваць.