зва́жыць 1, ‑жу, ‑жыш, ‑жыць; зак., каго-што.
Вызначыць вагу каго‑, чаго‑н. з дапамогай вагаў; узважыць. Зважыць муку. // Адважыць пэўную колькасць чаго‑н. Зважыць паўкілаграма цукру.
зва́жыць 2, ‑жу, ‑жыш, ‑жыць; зак.
Разм. Зрабіць уступку каму‑н.; уважыць. Умей зважыць старэйшаму.
звазі́ць, зважу, звозіш, звозіць; зак., каго-што.
1. Адвезці куды‑н. і прывезці назад; дапамагчы каму‑н. з’ездзіць куды‑н. — Тодарка, саколік, можа б ты мне каня даў. Дзіця зусім нядужае, трэба да доктара звазіць. Крапіва.
2. Абл. Звезці ў адно месца. Верабей не захацеў сказаць, што Даніла ўсю пшаніцу звазіў у гумны за адну ноч. Пестрак.
звалака́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. звалакаць — звалачы.
звалака́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да звалачыся.
2. Зал. да звалакаць.
звалака́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да звалачы.
звала́кванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. звалакваць — звалачы.
звала́квацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да звалачыся.
2. Зал. да звалакваць.
звала́кваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да звалачы.
зва́лачны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да звалкі. Звалачны пункт.
звалачы́, ‑лаку, ‑лачэш, ‑лачэ; ‑лачом, ‑лачаце; зак., каго-што.
Разм.
1. Цягнучы, зняць з чаго‑н., адкуль‑н. Звалачы мяшок з воза.
2. Цягнучы, перамясціць куды‑н. [Пятрусь] звалок драбіны з дарогі і, апусціўшы галаву, пайшоў дадому. Колас.
3. Сабраць, сцягнуць у адно месца. Звалачы галлё ў кучу.
4. Угаварыць, прымусіць пайсці куды‑н. — На рыбу .. [бацьку] Яўхім звалок. Кажа, у дождж ловіцца добра. Савіцкі.
5. Украсці, сцягнуць. Андрэю нельга было адыходзіць далёка, сабакі маглі пранюхаць і звалачы мяса, а ліхі чалавек — украсці аглоблі. Чарнышэвіч.