зва́дніцтва, ‑а, н.
Разм. Схільнасць да звадак.
зва́днічаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
Разм. Учыняць звадкі, займацца звадкамі.
зва́дны, ‑ая, ‑ае.
Схільны да звадак. Звадны чалавек. Звадная натура.
звадыя́ка, ‑і, м.
Разм. Тое, што і звадыяш.
звадыя́ш, ‑а, м.
Разм. Зводнік, падбухторшчык. Наперадзе стаяла некалькі чалавек, якія борзда ўмелі звесці Сымона з Міколам. А другія толькі пазіралі. Калі звадыяшы бачылі, што бойка раскідаецца, тады ўмешваліся яны. Колас. — А болей за ўсё гэтага чорта, Кузьму, трэба пакараць. Ён звадыяш. Броўка.
звадыя́шка, ‑і, ДМ ‑шцы; Р мн. ‑шак; ж.
Разм. Жан. да звадыяш.
зважа́ць 1, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., на каго-што і з дадан. дап. (звычайна з адмоўем).
Звяртаць увагу на каго‑, што‑н., надаваць значэнне каму‑, чаму‑н. Бяжыць Яська, не зважае, як сыплюцца кулі наўкол. Лынькоў. Даходзілі да Кастуся чуткі пра тое, што вучыцца там [у семінарыі] нялёгка, выкладчыкі муштруюць вучняў, але ён на гэта зважаў мала. С. Александровіч.
зважа́ць 2, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да зважыць 2.
зва́жлівы, ‑ая, ‑ае.
Які ўмее ўступіць, зважыць другому. [Глечык] быў нясмелы і маўклівы, зважлівы да старэйшых і байчэйшых за яго. Быкаў.
зва́жыцца, ‑жуся, ‑жышся, ‑жыцца; зак.
Разм. Вызначыць сваю вагу, стаўшы на вагі.