завіна́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да завінуць.
завіну́цца, ‑нуся, ‑нешся, ‑нецца; ‑нёмся, ‑няцеся; зак.
Разм. Спешна і старанна пачаць рабіць што‑н.; рупна заняцца чым‑н. Дзеці палезлі за стол, а Юстына завінулася каля печы. Гартны. Паклала [бабка Параска] дроў у печ, падпаліла іх і завінулася з венікам каля хаты, старанна падмятаючы пакойчык. Колас.
завіну́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак., каго-што.
Абл. Закруціць 1, загарнуць у што‑н. [Фурман] завінуў грошы ў анучку, схаваў у кішэню. Гарэцкі.
завінці́цца, ‑вінціцца; зак.
Зашрубавацца, закруціцца. Гайка добра завінцілася.
завінці́ць, ‑вінчу, ‑вінціш, ‑вінціць; зак., што.
Зашрубаваць, закруціць. Завінціць гайку.
заві́нчвацца, ‑аецца; незак.
1. Незак. да завінціцца.
2. Зал. да завінчваць.
заві́нчваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да завінціць.
завіру́ха, ‑і, ДМ ‑русе, ж.
1. Моцны вецер розных напрамкаў з сухім снегам; мяцеліца, завея. А завіруха гудзела, памятала гурбы, прыкрывала снегам чорныя галавешкі пажарышча. Лынькоў. Лютавала ранняя суровая зіма: трашчалі марозы, вылі снежныя завірухі. Шамякін.
2. перан. Разм. Неспакой, сумятня, бязладзіца. Ваенная завіруха падхапіла і Ганну, закінула яе ў далёкі ўральскі горад. Марціновіч. Звінелі кілішкі. Пры ўсёй гэтай завірусе пан Чарнецкі аднак не выпускаў з віду сваю дачку. Бядуля.
завіру́шка, ‑і, ДМ ‑шцы; Р мн. ‑шак; ж.
Невялікая пералётная птушка атрада вераб’іных з шараватым апярэннем.