эпікурэ́ец, ‑рэйца, м.
1. Паслядоўнік эпікурэізму (у 1, 2 знач.).
2. Чалавек, які вышэй за ўсё ставіць асабістае задавальненне і асалоду.
эпікурэі́зм, ‑у, м.
1. Вучэнне, сістэма поглядаў старажытнагрэчаскага філосафа Эпікура.
2. Кніжн. Сістэма поглядаў, якая вырасла на глебе скажонага тлумачэння вучэння Эпікура як імкненне да задавальнення пачуццёвых інстынктаў і дасягнення асабістых выгод.
3. перан. Кніжн. Схільнасць да пачуццёвага задавальнення, распешчанага жыцця.
эпікурэ́йскі, ‑ая, ‑ае.
Кніжн. Які мае адносіны да эпікурэйца, эпікурэізму, эпікурэйства; уласцівы ім. Паслядоўнік эпікурэйскай філасофіі. Эпікурэйская школа.
•••
Эпікурэйская паэзія — лірыка, якая праслаўляе каханне і радасці жыцця.
эпікурэ́йства, ‑а, н.
Тое, што і эпікурэізм (у 2, 3 знач.).
эпіле́псія, ‑і, ж.
Хранічная нервовая хвароба, якая характарызуецца сутаргавымі прыступамі і стратай прытомнасці; падучая хвароба. [Блізнюк:] — Я ведаю чалавека, які лечыць эпілепсію, падучую хваробу. Дамашэвіч.
[Грэч. epilēpsía.]
эпіле́птык, ‑а, м.
Разм. Чалавек, які хварэе на эпілепсію.
эпілепты́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.
Разм. Жан. да эпілептык.
эпілепты́чны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да эпілепсіі, эпілептыка; выкліканы эпілепсіяй. Эпілептычны прыпадак.
эпіло́г, ‑а, м.
Заключная частка літаратурнага твора, якая змяшчае кароткія звесткі пра далейшы лёс яго герояў. Надумана выглядаў эпілог рамана — сустрэча Тацяны з бацькам Віці Барысам Каганскім пасля вайны. Дзюбайла. // Заключная сцэна ў оперы. Урачысты эпілог оперы «Іван Сусанін». // перан. Канец, развязка чаго‑н. Эпілог паўстання. □ Іх [воінаў] нездарма хавалі ля дарог: Вандроўнікі тут слухаць будуць вечна Кароткага жыцця бясконцы эпілог. Жычка.
[Грэч. epílogos — пасляслоўе.]
эпіля́цыя, ‑і, ж.
Спец. Штучнае выдаленне валасоў з лячэбнай мэтай шляхам выскубвання або рэнтгенаўскім апраменьваннем пэўнага ўчастка валасянога покрыва.
[Фр. ēpilation ад épiler — выдаляць валасы.]