Verbum

нумарава́льны, ‑ая, ‑ае.

Прызначаны для нумарацыі (у 1 знач.). Нумаравальны апарат.

нумарава́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. нумараваць.

нумарава́ны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад нумараваць.

2. у знач. прым. Абазначаны лічбай, нумарам. Нумараванае месца.

нумарава́цца, ‑руецца; незак.

Зал. да нумараваць.

нумарава́ць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; незак., каго-што.

Значыць лічбамі, ставіць на чым‑н. нумары ў паслядоўным парадку.

нумара́тар, ‑а, м.

1. Апарат для нумаравання (аблігацый, білетаў, квітанцый і пад.).

2. Прыстасаванне пры электрычным званку, якое паказвае нумары месц, адкуль падаецца званок (напрыклад у гасцініцы).

[Ад лац. numerator — лічыльнік.]

нумарацы́йны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да нумарацыі.

нумара́цыя, ‑і, ж.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. нумараваць. Нумарацыя старонак.

2. Лічбавае абазначэнне прадметаў, якія змяшчаюцца ў паслядоўным парадку. [Валя] хвалявалася, паднімаючыся на крутых ўсходах і прыглядаючыся да нумарацыі кватэр. Чорны.

3. Сукупнасць прыёмаў называння і абазначэння лікаў; сістэма злічэння. Дзесятковая нумарацыя.

[Лац. numeratio.]

нумарны́, ‑ая, ‑ое.

1. Які мае адносіны да нумара, мае нумар. Нумарны знак. □ Нумарны ліхтарык [дома] яшчэ не гарэў, але нумар быў зусім чытэльны. Чорны.

2. Які значыцца пад умоўным нумарам, шыфрам; сакрэтны. Нумарны завод. Нумарны інстытут. Нумарны праект.

нумаро́к, ‑рка, м.

1. Памянш. да нумар (у 1, 5 знач.).

2. Тое, што і нумар (у 3 знач.). Нумарок з гардэроба.