Verbum

засмуці́ць, ‑смучу, ‑смуціш, ‑смуціць; зак., каго-што.

Выклікаць у каго‑н. пачуццё смутку, маркоты. Уранні Леначка не захацела пачакаць, пакуль згатуецца снеданне. І гэта зноў засмуціла старую. Брыль. Усіх у атрадзе моцна засмуціла смерць дарагога таварыша. Сіняўскі. // Азмрочыць. На момант успамін засмуціў душу скрухаю. Мележ.

засму́чанасць і засмучо́насць, ‑і, ж.

Стан засмучанага, засмучонага.

засму́чаны і засмучо́ны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад засмуціць.

засмуча́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца.

Незак. да засмуціцца.

засмуча́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да засмуціць.

засму́чвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца.

Незак. да засмуціцца.

засму́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да засмуціць.

засмучо́насць,

гл. засмучанасць.

засмучо́ны,

гл. засмучаны.

засмучэ́нне, ‑я, н.

Смутак, маркота. Высокія тонкія бярозы мяшаліся з шэрымі стваламі хвой і прыдавалі характар маркоты і засмучэння ўсяму малюнку. Колас.