заваёва, ‑ы, ж.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. заваёўваць — заваяваць.
2. звычайна мн. (заваёвы, ‑ёў). Тое, што заваявана, набыта, дасягнута. Рэвалюцыя заклікала народ абараняць заваёвы Кастрычніка.
заваёўванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. заваёўваць — заваяваць.
заваёўвацца, ‑аецца; незак.
Зал. да заваёўваць.
заваёўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да заваяваць.
заваёўнік, ‑а, м.
Той, хто заваёўвае што‑н. Людзі, што апынуліся ў няволі, кожную хвіліну калаціліся, — заваёўнік, які страціў усялякае сумленне, рабіў з чалавекам усё, што ён хацеў, ні за што, ні перад кім не адказваючы. Гурскі.
заваёўніцкі, ‑ая, ‑ае.
Звязаны з заходам чужых зямель; захопніцкі. Заваёўніцкія намеры.
заважда́цца, ‑а́юся, ‑а́ешся, ‑а́ецца; зак.
Разм.
1. Пачаць важдацца.
2. Займаючыся чым‑н., затрымацца, заняць многа часу. — Я з хатай зачапіўся. Думаў, за месяц папраўлю, ажно бачыш, як заваждаўся. Алешка. Машына праз паўкіламетра стала, і шафёр падлез пад яе і, лежачы на спіне, заваждаўся з рамонтам. Чорны.
зава́жнічаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Разм. Пачаць важнічаць.