Verbum

альпеншто́к, ‑а, м.

Доўгая палка з вострым жалезным наканечнікам, з дапамогай якой узыходзяць на высокія горы, ледавікі.

[Ням. Alpenstock.]

альпі́йскі, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да Альпаў.

2. Які размешчаны, знаходзіцца на гарах; высакагорны. Альпійскі луг. Альпійская расліннасць.

альпіна́рый, ‑я, м.

Участак саду або парку ў выглядзе штучнай камяністай горкі, засаджанай высакагорнай (альпійскай) расліннасцю.

альпіні́зм, ‑у, м.

Від спорту; высакагорны турызм.

альпіні́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Той, хто займаецца альпінізмам. База альпіністаў.

альпіні́стка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да альпініст.

альпіні́сцкі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да альпінізму, альпініста. Альпінісцкі паход. Альпінісцкі лагер.

альпінія́да, ‑ы, ДМ ‑дзе; Р мн. ‑яд і ‑ядаў; ж.

Масавы паход альпіністаў.

альсо́вы, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і алёсавы. Паднялася ўжо альсовая трава, і навокал была такая духмянасць, што, здавалася, яе не толькі ўдыхаў бы, а піў бы. Сабаленка.

альт, ‑а, М альце; мн. альты, ‑оў, м.

1. Нізкі дзіцячы або жаночы голас. Вучань звонкім альтам адказваў, а.. [настаўніца] папраўляла яго меладычным галаском. Ермаловіч. Гэтыя начныя хоры складаліся галоўным чынам з дзявочых альтоў і дыскантоў. Васілевіч. // Той, хто спявае такім голасам. Малады зычны альт выводзіў пявучыя мелодыі арыі. Гартны.

2. Другая па вышыні партыя шматгалосага музычнага твора.

3. Музычны смычковы або медны духавы інструмент нізкага рэгістру.