замуро́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да замураваць.
замусо́ліць, ‑лю, ‑ліш, ‑ліць; зак., што.
Разм. Забрудзіць частымі дотыкамі тлустых ці насліненых пальцаў; зашмальцаваць. Замусоліць кнігу. Замусоліць фартух. // перан. Доўга і часта ўжываючы, апошліць, зацягаць (пра слова, выраз і пад.). — Чым, інжынер чалавечых душ, думаеш парадаваць у бліжэйшы час? — Кірыла не любіў ні гэтага звароту, які замусолілі да агіднасці, ні гэтага шаблоннага пытання. Шамякін.
заму́ства, ‑а, н.
Разм. Тое, што і замужжа. Ад гэтага замуства яна нарадзіла сына. Чорны.
замутне́ць, ‑ее; зак.
Разм. Замуціцца, памутнець. Вада замутнела. Вочы замутнелі.
замутні́ць, ‑ню, ‑ніш, ‑ніць; зак., што.
Разм. Тое, што і замуціць.
замухры́шка, ‑і, ДМ ‑у, Т ‑ам, м.; ДМ ‑шцы, Т ‑шкай; ж.; Р мн. ‑шак.
Разм. пагард. Пра неахайнага, непрыгляднага чалавека.
замуці́цца, ‑муціцца; зак.
Зрабіцца мутным. Вада замуцілася. Вочы замуціліся. Розум замуціўся.
замуці́ць, ‑мучу, ‑муціш, ‑муціць; зак., што.
Зрабіць мутным. Жучок-плывунец спрытна даў нырца і замуціў з дна ваду. Даніленка. Калі Васіль пераступіў парог цёплага памяшкання, духата ў хаце дала яму ў твар і замуціла свядомасць. Грамовіч.
•••
Вады (нікому) не замуціць — (нікому) не зрабіць шкоды.
заму́чаны 1, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад замучыць.
заму́чаны 2, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад замуціць.
заму́чвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца.
Незак. да замучыцца.