замілава́насць, ‑і, ж.
Уласцівасць замілаванага. Уразіла цеплыня і замілаванасць позіркаў, хараство слоў. Лось.
замілава́нне, ‑я, м.
Стан расчуленасці, пачуццё пяшчоты да каго‑, чаго‑н., любаванне кім‑, чым‑н. Плывуць і плывуць вясновыя напевы. Сэрца замірае ад замілавання. Пянкрат. З вялікай любасцю і замілаваннем гляджу я на нашу цудоўную моладзь і часта ёй зайздрошчу. Сяргейчык.
замілава́ны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад замілаваць.
2. у знач. прым. Які знаходзіцца ў стане замілавання; расчулены. Сядзіць і курыць — ён [дрывасек] замілаваны, Спакойна ў лесе для яго душы. Кірэенка. // Які выражае замілаванне. Замілаваны погляд. // Поўны замілавання. — Якія мілыя дзеткі, — замілаваным голасам хваліла старая. Няхай.
замілава́цца, ‑луюся, ‑луешся, ‑луецца; зак.
Прыйсці ў замілаванне; расчуліцца. Нешта падобнае мы сустракаем і ў Івана Пташнікава, чыя пісьменніцкая ўвага не абмінае нічога больш-менш значнага ў наваколлі, каб не замілавацца ім для стварэння ўзрушанага вобраза. Юрэвіч. — Што за чалавек Ян Сташэвіч! — замілаваўся Хаім. Чарнышэвіч.
замілава́ць, ‑лую, ‑луеш, ‑луе; зак., каго.
Прывесці ў замілаванне; расчуліць. [Паэта] можа замілаваць бурштынавая кропля мёду на замурзаным твары хлопчыка. Бярозкін.
заміло́ўвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца.
Незак. да замілавацца.
заміло́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да замілаваць.
замільгаце́ць, ‑гачу, ‑гаціш, ‑гаціць; зак.
Пачаць мільгацець.
замільга́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Пачаць мільгаць.
заміна́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да замяцца.
2. Зал. да замінаць (у 1 знач.).