забры́ндацца, ‑аецца; зак.
Разм. Занасіцца, абтрапацца (пра вопратку). Штаны забрындаліся.
забры́ндаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
Разм. Занасіць, абтрапаць (пра вопратку). Забрындаць сукенку.
забры́ндвацца, ‑аецца; незак.
1. Незак. да забрындацца.
2. Зал. да забрындваць.
забры́ндваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да забрындаць.
забры́нкаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Тое, што і забрынчаць.
забрынча́ць і забрынчэ́ць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак.
Пачаць брынчаць, брынчэць. // Брынкнуць. Зварухнуў [Міколка] нагой нейкую бляшанку па дарозе, і яна чыркнулася аб камень, забрынчэла. Лынькоў.
забрысці́, ‑брыду, ‑брыдзеш, ‑брыдзе; ‑брыдзём, ‑брыдзяце; пр. забраў, ‑ла, ‑ло; зак.
Разм.
1. Брыдучы, зайсці далёка. [Тварыцкі] не даглядзеў чараду, і адна карова забрыла ў лес. Чорны. — Добрую сухастоіну знайсці нялёгка: аж пад Пугачову грыву забрылі. М. Стральцоў.
2. Брыдучы, зайсці куды‑н. выпадкова, мімаходам. Ніхто не заглядвае, мабыць, сюды, Не кратае хмызу, зарослых дарожак, Хіба забрыдзе калі лось малады, Зашоргае лісцем асыпаным вожык. Ляпёшкін. З хаты Тарэнта бачыць увесь свой хутар, кожнага чалавека, які забрыдзе на яго зямлю. Галавач.
забрыта́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго.
Надзець аброць. Забрытаць каня. // перан. Узяць пад сваю ўладу, прымусіць падпарадкавацца. Былі ж старшыні, што нават на хаўтурах .. спявалі. Тых было латвей забрытаць. А да гэтага ні прыступіцца. Рылько.
забры́тваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да забрытаць.
забры́ць, ‑брыю, ‑брыеш, ‑брые; зак., каго.
Уст. Прызнаць годным да вайсковай службы; забраць у салдаты.
•••
Забрыць лоб каму — тое, што і забрыць.