уго́н, ‑у, м.
Спец. Падоўжнае змяшчэнне рэек, якое выклікаецца рухам чыгуначных саставаў.
уго́рнуты, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад угарнуць.
уго́ртванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. угортваць — угарнуць.
уго́ртвацца, ‑аецца; незак.
Зал. да угортваць.
уго́ртваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да угарнуць.
уго́ру, прысл.
Увышыню, уверх; увысь; проціл. уніз. Спрадвечныя дубы лёгка ўзнімаюць угору на сваіх гранітных ствалах цяжкія кроны. Паслядовіч. Сухое вецце хвоі патрэсквала ў полымі і сыпала ўгору снапы іскраў. Лынькоў. Хлопцы стралялі ўсё, больш угору, бо і наперадзе, і з бакоў — усюды свае. Ваданосаў. // У напрамку да верху, на больш высокае месца; вышэй. Вуліца падымалася ўгору. Мележ. Усе ўтраіх падняліся ўгору і прайшлі да Петрусёвага пакоя. Гартны. // Уверх, дыбам. Звер глуха рычыць,.. ягоная кароткая пярэстая шэрсць узнімаецца ўгору і ападае. Самуйлёнак.
•••
Ісці ўгору гл. ісці.
Лапкі ўгору гл. лапка.
Рукі ўгору! гл. рука.
уго́чаны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад угаціць.
уго́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да угаціць.