грані́ць, ‑ню, ‑ніш, ‑ніць; незак., што.
Рабіць грані (у 2 знач.) на чым‑н. шляхам рэзкі, абточвання і шліфоўкі. Граніць алмаз.
грані́чнасць, ‑і, ж.
Уласцівасць гранічнага (у 2 знач.). Кампазіцыя твора да гранічнасці простая: узяты пэўны адрэзак часу, і на яго працягу паслядоўна разгорнуты падзеі. Скрыган.
грані́чны, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да граніцы (у 1 знач.). Гранічныя капцы.
2. Максімальны, найвышэйшы, крайні. Чэхаўская прастата, яснасць, лаканічнасць і гранічная кароткасць захаплялі маладога беларускага пісьменніка Якуба Коласа. «Полымя».
грані́чыць, ‑чыць; незак., з чым.
1. Быць сумежным па тэрыторыі, мець агульную граніцу. СССР гранічыць з Польшчай.
2. перан. Быць блізкім да чаго‑н., амаль супадаць з чым‑н. Ва ўсёй істоце чорнага чалавека за сталом з явілася на момант нешта такое, што гранічыць з уздымам нявінна-дзіцячага захаплення. Чорны.
гра́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.
Адбітак часткі друкарскага набору, яшчэ не звярстанага ў старонкі; сама частка такога набору. Заранік пайшоў у сельгасаддзел знаёміцца з планамі, матэрыяламі, гранкамі набраных у чарговы нумар артыкулаў і заметак. Хадкевіч.
гранку́лька, ‑і, ДМ ‑льцы; Р мн. ‑лек; ж.
Абл. Буйная шраціна. [Дзед Талаш] палажыў штук шэсць гранкулек, і калі ўсё было гатова, тады пасадзіў на брамку пістон і ўжо болей цвёрдымі і ўпэўненымі крокамі накіраваўся ў Макушы. Колас.
гра́нула, ‑ы, ж.
Спец. Невялічкі цвёрды кусочак якога‑н. рэчыва ў выглядзе зерня або камячка.
[Ад лац. granulum — зярнятка.]
гранулява́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. грануляваць.
гранулява́ны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад грануляваць.
2. у знач. прым. Які мае форму зярнят, невялічкіх камячкоў. Грануляваныя ўгнаенні.
гранулява́цца, ‑люецца; незак.
1. Ператварацца ў зярністы стан, паддавацца грануляванню.
2. Зал. да грануляваць.