зако́ннік, ‑а, м.
Разм.
1. Знаўца законаў (у 1 знач.); заканазнавец. Усе цельшынскія законнікі і законніцы сышліся тут і горача судзілі погляды супраціўнага стану. Колас.
2. Той, хто строга прытрымліваецца закона. — Па закону ноччу не прыходзяць. — Законнік, — прамовіў раздражнёна Віктар. Лобан.
зако́нны, ‑ая, ‑ае.
1. Які адпавядае закону (у 1 знач.), грунтуецца на законе. Законна дакумент. На законных падставах.
2. Які мае падставу; справядлівы, абгрунтаваны. Законны гонар. Законны папрок.
•••
Законны шлюб гл. шлюб.
зако́нчанасць, ‑і, ж.
Стан закончанага. Закончанасць думкі. Закончанасць вобраза. □ Аўтар хоча давесці свой твор да ўзорнай закончанасці, да найбольшай злітнасці формы з ідэяй. Чорны.
зако́нчаны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад закончыць.
2. у знач. прым. Які мае неабходную паўнату, цэласнасць. Закончаная думка. Закончаны сказ. Закончаны вобраз.
3. у знач. прым. Які дасягнуў дасканаласці ў сваёй справе, канчаткова сфарміраваўся. Закончаны майстар. Закончаны мастак.
•••
Закончанае трыванне гл. трыванне.
зако́нчыцца, ‑чыцца; зак.
Прыйсці к канцу; завяршыцца, скончыцца. Заняткі закончыліся. Жніво закончылася. □ Новага старшыню павіншавалі апладысментамі, і на гэтым сход закончыўся. Шахавец.
зако́нчыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак., што.
Давесці да канца; завяршыць, скончыць. Закончыць прамову. Закончыць вучобу. Закончыць будаўніцтва.
зако́пванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. закопваць — закапа́ць, закопвацца — закапа́цца.
зако́пвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да закапа́цца.
2. Зал. да закопваць.