Verbum

аўтару́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

Ручка для пісання, у якой чарніла аўтаматычна падаецца да пяра.

аўтарызава́ны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад аўтарызаваць.

аўтарызава́цца, ‑зуецца; незак.

Зал. да аўтарызаваць.

аўтарызава́ць, ‑зую, ‑зуеш, ‑зуе; зак. і незак., што.

Афіцыйна ўхваліць (ухваляць) пераклад, копію, рэпрадукцыю і пад. свайго твора.

[Ад фр. autoriser — дазваляць.]

аўтарыза́цыя, ‑і, ж.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. аўтарызаваць.

[Фр. autorisation.]

аўтарыта́рнасць, ‑і, ж.

Кніжн. Уласцівасць аўтарытарнага.

аўтарыта́рны, ‑ая, ‑ае.

Кніжн.

1. Заснаваны на безагаворачным падпарадкаванні ўладзе, аўтарытэту.

2. Які імкнецца ўмацаваць свой аўтарытэт.

[Ад фр. autoritaire — уладны.]

аўтарытэ́т, ‑а і ‑у, м.

1. ‑у. Агульнапрызнанае значэнне, уплыў. Карыстацца аўтарытэтам.. Падарваць аўтарытэт. Мець аўтарытэт. □ Аўтарытэт Маркі Балука высока стаяў у вачах тутэйшых партызан. Колас.

2. ‑а. Асоба, якая карыстаецца заслужанай павагай, мае ўплыў. [Русаковіч:] — Але другі аўтарытэт так заваліць дарогу да добрай справы, што цераз яго і не пералезеш. Крапіва.

[Ням. Autorität з лац.]

аўтарытэ́тнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць аўтарытэтнага.

аўтарытэ́тны, ‑ая, ‑ае.

1. Які карыстаецца аўтарытэтам. Аўтарытэтны таварыш. Аўтарытэтны вучоны. // Які заслугоўвае давер’я. Аўтарытэтная крыніца. Аўтарытэтная камісія.

2. Які не дапускае пярэчанняў; уладны (пра тон, жэст, выгляд і пад.). Голас [касца] быў упэўнены, аўтарытэтны. Бядуля.