алма́з, ‑а і ‑у, м.
1. ‑у. Празрысты, звычайна бясколерны, каштоўны камень, які сваім бляскам і цвёрдасцю перавышае ўсе іншыя мінералы і самацветы; агранены ў пэўную форму, называецца брыльянтам. У снежнай завеі гарэлі алмазам Старыя крамлёўскія вежы. Колас.
2. ‑а. Тонкі асколак гэтага каменя, устаўлены ў аправу з дзяржаннем, прыстасаваны для рэзання шкла; шкларэз.
[Цюрк.]
алма́зны, ‑ая, ‑ае.
Які мае дачыненне да алмазу (у 1 знач.). Алмазныя россыпы. Алмазны бляск. // Зроблены з алмазу (алмазаў); упрыгожаны алмазам. Алмазныя каралі. Алмазная шпілька.
алма́зчык, ‑а, м.
Спецыяліст па вырабу алмазаў (у 1 знач.).
ало́вак, алоўка, м.
Тое, што і карандаш. Чорны аловак. Хімічны аловак. Каляровыя алоўкі.
ало́йны, ‑ая, ‑ае.
Які мае дачыненне да алоэ. Алойны сок. Алойны ліст.
ало́ўкавы, ‑ая, ‑ае.
Які мае дачыненне да алоўка. Алоўкавая фабрыка. // Зроблены, выкананы алоўкам. Алоўкавыя запісы. Алоўкавы партрэт.