зайча́ціна, ‑ы, ж.
Мяса зайца як ежа; заячына. Увечары [Шпунцік] звычайна выпісаў чарку зуброўкі і закусваў зайчацінай. Корбан.
за́йчык, ‑а, м.
1. Памянш.-ласк. да заяц.
2. Светлая пляма на чым‑н. ад сонечнага прамяня, адбітага бліскучай паверхняй. Сонца прабіваецца сюды [у зараснік] скупа, зайчыкамі блішчыць то на лістку, то на кавалачку чорнай вільготнай зямлі. Мележ. Сонечна зайчык трапіў на шкельцы акуляраў, рознакаляровай вясёлкай мільгануў па сцяне. Асіпенка.
зайчы́ны, ‑ая, ‑ае.
Тое, што і заячы (у 1, 2 знач.). Зайчыны след. Зайчыны нораў.
•••
Зайчыная душа гл. душа.
зайчы́ха, ‑і, ДМ ‑чысе, ж.
Самка зайца.
за́йшлы, ‑ая, ‑ае.
Разм. Які зайшоў мімаходам з чужых месц; нетутэйшы. Зайшлы чалавек. / у знач. наз. за́йшлы, ‑ага, м. Джульбарс апраўдваў наш давер: унушальны рост і загадзя натапыраная поўсць загрыўка рабілі незвычайны эфект: зайшлы спыняўся і ўжо не лез на ражон. Масарэнка.
закабале́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. закабаляць — закабаліць і стан паводле знач. дзеясл. закабаляцца — закабаліцца.
закаба́лены, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад закабаліць.
закабалі́цца, ‑люся, ‑лішся, ‑ліцца; зак.
Закабаліць сябе.
закабалі́ць, ‑балю, ‑баліш, ‑баліць; зак, каго-што.
Паставіць каго‑н. у залежнае становішча; заняволіць.