уго́ру, прысл.
Увышыню, уверх; увысь; проціл. уніз. Спрадвечныя дубы лёгка ўзнімаюць угору на сваіх гранітных ствалах цяжкія кроны. Паслядовіч. Сухое вецце хвоі патрэсквала ў полымі і сыпала ўгору снапы іскраў. Лынькоў. Хлопцы стралялі ўсё, больш угору, бо і наперадзе, і з бакоў — усюды свае. Ваданосаў. // У напрамку да верху, на больш высокае месца; вышэй. Вуліца падымалася ўгору. Мележ. Усе ўтраіх падняліся ўгору і прайшлі да Петрусёвага пакоя. Гартны. // Уверх, дыбам. Звер глуха рычыць,.. ягоная кароткая пярэстая шэрсць узнімаецца ўгору і ападае. Самуйлёнак.
•••
Ісці ўгору гл. ісці.
Лапкі ўгору гл. лапка.
Рукі ўгору! гл. рука.
уго́чаны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад угаціць.
уго́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да угаціць.
уграба́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да угрэбці.
уграва́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да угрэцца, увагрэцца.
2. Зал. да уграваць.
уграва́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да угрэць, увагрэць.
уграза́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да угразнуць.
угра́зіць, угражу, угразіш, угразіць; зак., каго-што.
Даць засесці, увязнуць у гразі.
угра́знуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; пр. уграз, ‑ла; зак.
Засесці, увязнуць у гразі. — На поплаве ледзь не ўгразлі, — дадаў, пасмялеўшы, Максім. Хомчанка. // перан. Разм. Трапіўшы ў якое‑н. становішча, не знайсці сіл, магчымасці выйсці з яго. Угразнуць у даўгах.
•••
Угразнуць па вушы ў чым — цалкам, поўнасцю аддацца чаму‑н.