Verbum

аўтаркі́я, ‑і, ж.

1. Эканамічная палітыка гаспадарчага адасаблення краіны.

2. У філасофіі стоікаў — самазадаволенасць як ідэал дабрачыннасці чалавека.

[Грэч. autarkeia — самадастатковасць, самазадаволенасць.]

а́ўтарскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да аўтара, належыць яму. Аўтарскі тэкст. Аўтарская задума. Аўтарскае права.

•••

Аўтарскі аркуш гл. аркуш.

а́ўтарства, ‑а, н.

Прыналежнасць твора аўтару. Як адно з першых заканамерна ўзнікае.. пытанне адносна аўтарства ілюстрацый і аздоб, якія падалі выданням Скарыны такі высокі мастацкі ўзровень. Ліс.

аўтару́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

Ручка для пісання, у якой чарніла аўтаматычна падаецца да пяра.

аўтарызава́ны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад аўтарызаваць.

аўтарызава́цца, ‑зуецца; незак.

Зал. да аўтарызаваць.

аўтарызава́ць, ‑зую, ‑зуеш, ‑зуе; зак. і незак., што.

Афіцыйна ўхваліць (ухваляць) пераклад, копію, рэпрадукцыю і пад. свайго твора.

[Ад фр. autoriser — дазваляць.]

аўтарыза́цыя, ‑і, ж.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. аўтарызаваць.

[Фр. autorisation.]

аўтарыта́рнасць, ‑і, ж.

Кніжн. Уласцівасць аўтарытарнага.

аўтарыта́рны, ‑ая, ‑ае.

Кніжн.

1. Заснаваны на безагаворачным падпарадкаванні ўладзе, аўтарытэту.

2. Які імкнецца ўмацаваць свой аўтарытэт.

[Ад фр. autoritaire — уладны.]