Verbum

жаніцца, ✂; зак. і незак.

1. Пра мужчыну: уступіць (уступаць) у шлюб.

   • Сын жэніцца.

2. (адз. л. не ўжыв.). Уступіць (уступаць) у шлюб.

   • Сусед з суседкай жэняцца.

◊

• Пакуль жаніцца, загаіцца (разм. жарт.) — да вяселля зажыве.

|| зак. ажаніцца, ✂ і пажаніцца, ✂.

• Сын сёлета ажаніўся.
• Вырашылі п.

|| наз. жаніцьба, ✂.

жаніць, ✂; незак.

Шлюбам злучаць у пару для сямейнага жыцця (пра мужчыну).

• Ж. сына.
• Без мяне мяне жанілі (прыказка пра чалавека, якога ўцягнулі ў што-н. без яго ведама).

|| зак. ажаніць, ✂.

жанкі, ✂.

Жанчыны.

• Пара, ж., дадому ісці!

жаноцкі, ✂.

Уласцівы жанчыне; мяккі, пяшчотны, прывабны.

• Жаноцкае хараство.

|| наз. жаноцкасць, ✂.

жаночы, ✂.

1. гл. жанчына.

2. Уласцівы жанчыне, такі, як у жанчыны.

   • Жаночая ласка.
   • Ж. характар.

3. Які адносіцца да асобіны, асобы жаночага полу.

   • Жаночая палавая клетка.

жанр, ✂, м.

1. Род твораў у галіне якога-н. мастацтва, які характарызуецца пэўнымі ўласцівасцямі, сюжэтнымі і стылістычнымі прыкметамі.

   • Лірычны ж.
   • Ж. ваеннага рамана.

2. Жывапіс на бытавыя тэмы (спец.).

   • Пейзаж і ж.

3. перан. Манера, стыль.

   • Спектакль у новым жанры.

|| прым. жанравы, ✂.

жанрыст, ✂, м.

Мастак, спецыяліст па жанру (у 2 знач.).

жанчына, ✂, ж.

1. Асоба, па полу супрацьлеглая мужчыну.

   • Ж. сярэдніх гадоў.

2. Жонка (разм.).

   • Вы не сустрэлі маёй жанчыны?

|| прым. жаночы, ✂.

• Ж. пол.

жанчыналюб, ✂, м.

Чалавек, які любіць заляцацца да жанчын.

жанчыналюбства, ✂, н.

Празмернае заляцанне да жанчын.