Verbum

казуля, ✂, ж.

Парнакапытная жывёліна сямейства аленевых; дзікая каза.

|| прым. казулін, ✂.

казуляня, ✂ і казулянё, ✂, н.

Дзіцяня казулі.

казус, ✂, м.

Складаны, заблытаны выпадак.

|| прым. казусны, ✂.

казыраць​¹, ✂; незак. (разм.).

1. Хадзіць з казырнай карты.

2. перан. Выстаўляць што-н. як сваю перавагу, выхваляцца.

|| аднакр. казырнуць, ✂.

казыраць​², ✂; незак. (разм.).

Вітаць па-ваеннаму, прыкладваючы руку да казырка.

|| аднакр. казырнуць, ✂.

казырок, ✂, м.

1. Цвёрдая частка ў галаўным уборы, якая выступае над ілбом.

   • Браць (узяць) пад к. (аддаць чэсць па-ваеннаму, прыклаўшы руку да казырка).

2. Невялікі навес над чым-н.

|| прым. казырковы, ✂.

казытаць, ✂; незак.

1. Выклікаць лёгкае нервовае раздражненне, датыкаючыся да скуры.

   • К. пяты.

2. безас. Пра раздражненне ў горле, носе.

   • У горле казыча.

3. перан. Прыемна ўзбуджаць.

   • К. гонар.

|| зак. паказытаць, ✂.

|| наз. казытанне, ✂ і козыт, ✂.

казытлівы, ✂.

1. Адчувальны да козыту.

   • Казытлівае месца.

2. Які казыча, выклікае козыт.

   • К. халадок расплываецца па целе.

казярог, ✂, м.

Дзікі горны казёл з вялікімі рагамі.

казяўка, ✂, ж.

1. Усякае маленькае насякомае, кузурка.

   • У святле фар мітусіліся казяўкі.

2. перан. Пра нікчэмнага чалавека.

   • Я не жадаю падпарадкоўвацца гэтай казяўцы.