Verbum

універса́л

(лац. universalis = усеагульны)

чалавек, які валодае разнастайнымі спецыяльнасцямі ў межах сваёй прафесіі.

універса́льны

(лац. universalis)

1) рознабаковы, усёабдымны (напр. у-ыя здольнасці, у. спецыяліст);

2) прыгодны для многіх мэт, з разнастайным прызначэннем (напр. у. станок, у. магазін).

уніка́льны

(ад лац. unicus = адзіны ў сваім родзе)

вельмі рэдкі, адзіны ў сваім родзе, выключны (напр. у. рукапіс, у-ае збудаванне).

у́нікум

(лац. unicum = адзінае ў сваім родзе, незвычайнае)

1) вельмі рэдкі прадмет, вялікая рэдкасць;

2) перан. выключная ў якіх-н. адносінах асоба.

унісо́н

(іт. unisono, ад лац. unus = адзін + sonus = гук)

1) муз. сугучча з двух або некалькіх гукаў аднолькавай вышыні (напр. спяваць ва ў.);

2) перан. зладжанасць якіх-н. учынкаў (напр. дзейнічаць ва ў.).

уніта́рны

(фр. unitaire, ад лац. unitas = адзінства)

аб’яднаны, адзіны, які ўтварае адно цэлае (напр. у-ая дзяржава).

уніфіка́цыя

(ням. Unifikation, ад лац. unus = адзін + facere = рабіць)

звядзенне чаго-н. да адзінай формы, да адзінай нормы (напр. у. арфаграфіі).

уніфо́рма

(фр. uniforme, ад лац. unus = адзін + forma = форма)

форменнае адзенне, аднолькавае для ўсіх людзей якой-н. групы.

у́нія

(лац. unio = аб’яднанне, адзінства)

1) аб’яднанне дзвюх дзяржаў пад уладай аднаго манарха;

2) аб’яднанне праваслаўнай і каталіцкай царквы пад уладай папы рымскага;

3) назва розных адміністрацыйных міжнародных саюзаў.

уніяні́зм

(фр. unionisme, ад лац. unio = аб’яднанне, адзінства)

імкненне да аб’яднання, зліцця (напр. палітычны у.); проціл. сепаратызм.