Verbum

іпаста́сь

(гр. hypostasis = сутнасць)

1) адна з асоб хрысціянскай тройцы (бог выступае ў трох іпастасях: Бог Бацька, Бог Сын і Бог Дух Святы);

2) перан. тое, што цесна далучаецца да каго-н., чаго-н. іншага (напр. журналіст у іпастасі адваката).

іпатэ́ка

(гр. hypotheke = заклад)

1) заклад нерухомай маёмасці (пераважна зямлі, будынкаў) для атрымання пазыкі, а таксама пазыка пад заклад маёмасці;

2) пазыковае пасведчанне аб закладзе нерухомай маёмасці, якое выдаецца банкам пазычальніку.

іпахо́ндрыя

(гр. hypochondria)

стан душэўнай прыгнечанасці, які характарызуецца непамерным страхам за сваё здароўе.

іро́нія

(лац. ironia, ад гр. eironeia = прытворства)

1) тонкая, скрытая насмешка;

2) літ. стылістычны зварот, фраза, у якіх прытворна з мэтай насмешкі сцвярджаецца супрацьлеглае таму, што думаюць аб асобе або прадмеце.

ірыдадыягно́стыка

(ад гр. iris, -idos = радуга, радужная абалонка + diagnostikos = здольны распазнаваць)

мед. распазнаванне хвароб у чалавека па радужнай абалонцы яго вачэй; «вочная» дыягностыка.

ісла́м

(ар. islam = адданне сябе волі алаха)

адна з трох (побач з хрысціянствам і будызмам) сусветных рэлігій, якая ўзнікла ў VII ст. у Аравіі і пашырылася ў краінах Сярэдняга і Блізкага Усходу, Паўночнай Афрыкі, Паўднёва-Усходняй і Сярэдняй Азіі.

істэ́блішмэнт

(англ. establishment, ад establish = засноўваць)

кіроўная і элітарная група грамадства, а таксама ўся сістэма ўлады і кіравання.

істэры́я

(фр. hysterie, ад гр. hystera = матка)

1) нервовае захворванне, якое праяўляецца ў прыпадках, павышанай раздражняльнасці, сутаргавым смеху са слязамі;

2) перан. нервозная ліхаманкавая дзейнасць (напр. ваенная і.).

іудаі́зм

(п.-лац. iudaismus, ад лац. iudaicus = яўрэйскі)

рэлігія, пашыраная сярод яўрэяў; заснавана на Старым Запавеце і Талмудзе; афіцыйная рэлігія Ізраіля.

іўры́т

(ням. Ivrit, ад гр. hebraios = яўрэй)

сучасная мадыфікацыя старажытнаяўрэйскай мовы, афіцыйная мова Ізраіля.