уда́ренный
1. уда́раны, вы́цяты;
2.
уда́ренный
1. уда́раны, вы́цяты;
2.
уда́рить
1. (нанести удар) уда́рыць, вы́цяць; (стукнуть) сту́кнуць;
уда́рить па́лкой уда́рыць (вы́цяць, сту́кнуць) па́лкай;
уда́рить по столу́ сту́кнуць (уда́рыць) па стале́;
2.
мо́лния уда́рила в де́рево мала́нка ўда́рыла ў дрэ́ва;
уда́рить в наба́т уда́рыць у звон;
уда́рить на врага́ уда́рыць на во́рага;
уда́рить во фланг уда́рыць у фланг;
уда́рить в штыки́ уда́рыць у штыкі́;
уда́рить по недоста́ткам уда́рыць па недахо́пах;
3. (с силой начаться — о явлениях природы) прыці́снуць; прыпячы́; лі́нуць, хлы́нуць;
уда́рил моро́з прыці́снуў маро́з;
уда́рила жара́ прыпякла́ гарачыня́;
уда́рил ли́вень лі́нуў (хлы́нуў) дождж;
4.
его́ уда́рило в пот яго́ кі́нула ў пот;
от испу́га в го́лову уда́рило ад спало́ху ў галаву́ ўда́рыла;
5. (о музыке, пляске)
◊
уда́рить по карма́ну уда́рыць па кішэ́ні;
уда́рить по рука́м уда́рыць па рука́х;
не уда́рить в грязь лицо́м не уда́рыць у гразь тва́рам, не ўпа́сці ў гразь тва́рам;
па́лец о па́лец не уда́рить па́льцам не паварушы́ць (па́льцам аб па́лец не ўда́рыць);
уда́риться
1. уда́рыцца, вы́цяцца; (стукнуться) сту́кнуцца;
он уда́рился голово́й ён уда́рыўся (вы́цяўся, сту́кнуўся) галаво́й;
2. (попасть во что) сту́кнуцца (у што, аб што);
3.
уда́риться в рабо́ту узя́цца за пра́цу (рабо́ту);
уда́риться в воспомина́ния пусці́цца ва ўспамі́ны, пача́ць успаміна́ць;
уда́риться в слёзы пача́ць мо́цна пла́каць;
4.
уда́риться в бе́гство кі́нуцца (пусці́цца) бе́гчы;
уда́риться из одно́й кра́йности в другу́ю кі́нуцца з адно́й кра́йнасці ў другу́ю.
уда́рникI (передовой работник) уда́рнік, -ка
уда́рник труда́
уда́рникII
уда́рница уда́рніца, -цы
уда́рнический уда́рніцкі;
уда́рничество уда́рніцтва, -ва
уда́рно
уда́рно рабо́тать уда́рна працава́ць.
уда́рностьI уда́рнасць, -ці