Verbum

обро́сший

1. прич. які́ (што) абро́с;

2. прил. абро́слы.

о́броть ж., обл. абро́ць, -ро́ці ж., ка́нтар, -ра м.

обро́чник ист. абро́чнік, -ка м., чыншаві́к, -ка́ м.;

обро́чный ист. абро́чны, чы́ншавы.

обро́шенный уст. акі́нуты.

обру́б м.

1. (действие) абсяка́нне, -ння ср.;

2. (место, по которому обрублен, отсечён кусок чего-л.) во́друб, -ба м.;

3. (кусок, обрубленный от чего-л., или предмет, от которого обрублен кусок) абру́бак, -бка м., уці́нак, -нка м.

обруба́ние

1. абсяка́нне, -ння ср.; (сучьев — ещё) абцярэ́бліванне, -ння ср., ацярэ́бліванне, -ння ср.;

2. адсяка́нне, -ння ср., адціна́нне, -ння ср., уціна́нне, -ння ср.; см. обруба́ть​^I.

обруба́ть​^I несов.

1. абсяка́ць; (сучья — ещё) абцярэ́бліваць, ацярэ́бліваць;

2. (отрубать, укорачивать) адсяка́ць, адціна́ць, уціна́ць; см. обруби́ть​^I.

обруба́ть​^II несов., портн. (подшивать с краёв) абру́бліваць, падру́бліваць, зару́бліваць.

обруба́ться​^I несов., страд.

1. абсяка́цца; абцярэ́блівацца, ацярэ́блівацца;

2. адсяка́цца, адціна́цца, уціна́цца; см. обруба́ть​^I.