уполномо́чение упаўнава́жанне, -ння ср.; неоконч. упаўнава́жванне, -ння ср.;
уполномо́ченный
1. прич. упаўнава́жаны;
2. сущ. упаўнава́жаны, -нага м.;
уполномо́чивать несов. упаўнава́жваць;
уполномо́чиваться страд. упаўнава́жвацца;
уполномо́чие / по уполномо́чию канц. па ўпаўнава́жанні;
уполномо́чить сов. упаўнава́жыць.
уполови́нить сов., прост. упалаві́ніць, зме́ншыць напало́ву (напалаві́ну);
уполови́ниться упалаві́ніцца, зме́ншыцца напало́ву (напалаві́ну).
уполо́вник обл. апало́нік, -ка м.
упомина́ние ср.
1. (действие) зга́дванне, -ння ср., зга́дка, -кі ж.; упаміна́нне, -ння ср.; (называние) называ́нне, -ння ср.;
2. (замечание) зга́дка, -кі ж.; заўва́га, -гі ж.;