наследи́ть сов., разг. наслядзі́ць, нарабі́ць слядо́ў, натапта́ць.
насле́дник
1. насле́днік, -ка м., спа́дчыннік, -ка м.;
2. (преемник) насле́днік, -ка м.; спадкае́мец, -мца м.; насту́пнік, -ка м.; перае́мнік, -ка м.;
насле́дница
1. насле́дніца, -цы ж., спа́дчынніца, -цы ж.;
2. (преемница) насле́дніца, -цы ж.; спадкае́мніца, -цы ж.; насту́пніца, -цы ж.; перае́мніца, -цы ж.;
насле́дный насле́дны;
насле́дный принц насле́дны прынц;
насле́дование ср.
1. (чего-л.) атрыма́нне ў спа́дчыну;
2. биол. насле́даванне, -ння ср.;
3. (кому-, чему-л.) юр. пра́ва на спа́дчыну (пасля каго-небудзь), атрыма́нне спа́дчыны (пасля каго-небудзь); см. насле́довать;
насле́дованный
1. атры́ма́ны ў спа́дчыну;
2. биол. насле́даваны, унасле́даваны;
насле́довать
1. сов., несов. (что-л.) атры́мліваць у спа́дчыну; сов. атрыма́ць у спа́дчыну;
он насле́довал э́тот дом от отца́ ён атрыма́ў у спа́дчыну гэ́ты дом ад ба́цькі;
2. биол., несов. насле́даваць; сов. насле́даваць, унасле́даваць;
3. (кому-л.) несов., юр. мець пра́ва на спа́дчыну (пасля каго-небудзь); сов. атрыма́ць спа́дчыну (пасля каго-небудзь);
сын насле́дует отцу́ сын ма́е пра́ва на спа́дчыну пасля́ ба́цькі;
он насле́довал своему́ дя́де ён атрыма́ў спа́дчыну пасля́ свайго́ дзя́дзькі;
насле́доваться возвр., страд. атры́млівацца ў спа́дчыну;
наследода́тель юр. спадчынада́вец, -да́ўца м.;
насле́дственно нареч. у спа́дчыну;